صدرایی که من می‌شناختم: 

·  خدا در جانش بزرگ و غیر خدا در وجودش کوچک

·  در دینداری نیرومند، در منش نرمخو

·  چشمانش بر حرام بسته و گوشهایش وقف دانش سودمند

·  سخنش راست و رفتارش متواضعانه

·  گفتارش نرم، بدیهایش پنهان و نیکیهایشان عیان

·  در روزگار سختی و گشایش، حالش یکسان

·  در کسب معاش دنبال حلال، در راه هدایت شادمان و از حرص و طمع گریزان

·  لغزش‌هایش اندک، قلبش خاضع و نفسش قانع

·  مردم به خیرش امیدوار و از آزارش در امان

·  در سختی‌ها آرام، در ناگواری‌ها بردبار و از سخنان زشت به دور

·  در خوشی‌ها سپاسگزار و در غم‌ها صبور

·  درخواست‌هایش اندک، دامنش پاک، نفسش عفیف، جسمش نحیف و روحش لطیف

·  از محدوده حق خارج نمی‌شد، از ستایش دیگران بیم‌ناک بود و در تندی دیگران آرام، تارک ناپایدارها و همراه جاودانگی‌ها بود.

·  ساده‌زیست، متواضع، اهل سازش و خوش خلق بود.

·  خوشرو و متبسم بود؛ اگرچه از درون متلاطم بود.

·  نفس از دستش در زحمت و مردم از او در آسایش.

·  برای قیامت در زحمت و از تکبر و خودپسندی به دور بود.

·  اهل ریا نبود، زلال، زلال، زلال، اهل صفا و محبت، دیندار و خدا ترس بود.

·  دارای اندیشه باز سیاسی بود اما سیاست‌باز نبود

·  او سیاستمدار نبود، شریعتمدار بود.

·  او اهل درک نعمت بود، زیرا آگاه بود که درک نعمت، نعمتی است که آگاهان اولاد آدم، قدرت چشیدن طعم شیرین آن را یافته‌اند و آن گاه دل در حلقه زلف معشوق عشق‌آفرین باخته‌اند.

·  او سعادتمند بود، اهل استغفار بود، دقیق و مراقب بود، اهل دعا بود، اهل خرمی و شادی بود،خوش‌دل و خوش نیت بود، مانوس و با سخاوت بود و اهل علم و عقل بود.

·  اهل نیرنگ به دوستان نبود؛ چرا که می‌دانست انسان‌هایی که به دوستانشان نیرنگ می‌زنند، به دشمنانشان قدرت می‌بخشند.

·  بی توجه به حوادث کوچک نبود، او می‌دانست که حوادث کوچک، حامل فجایع بزرگ هستند.

·  نامش علی، مقتدایش علی و منشش علی‌وار بود.

·  به اعتراف صاحب‌نظران او دانشمندی برجسته و ملای رشته خود بود.